Muur van Glas is Marijke Teeuw haar derde boek. Het verscheen in mei van dit jaar bij uitgeverij Elikser.
Het is een boek met 16 korte verhalen. Ze zijn geïnspireerd door een beeld, toevalligheden en waarnemingen. ‘Een straatkrantverkoper en een oude, dementerende dame passeerden elkaar. Ze hadden niets met elkaar te maken, maar ik zag een verband en een verhaal.’ De schrijfster neemt je mee in het hoofd van de hoofdpersonen. Ze haken zich in je vast en laten je lange tijd niet meer los.
Marijke Teeuw woonde van 1989 tot 2000 in Mozambique. Daar gaf ze Engelse les en ontwikkelde lesmateriaal en leerplannen.
‘Toen ik terugkwam, wilde ik Nederland vertellen wat een fantastisch land Mozambique was. Dat was mijn eerste idee voor een boek. Ik voelde een enorme urgentie.’ Toen Marijke halverwege het schrijven van haar boek was, werd Moisés, de Mozambikaanse jongen die ze als zoon had aangenomen, vermoord. Daarmee veranderde de intentie van het boek. Het werd een boek over Moisés tegen de achtergrond van Mozambique: Moises kind van Mozambique. ‘De basis voor dat eerste boek was een meter ordners met brieven die ik geschreven had. De eerste versie was duizend bladzijden. Het was een enorm karwei dat terug te brengen tot normale proporties.’
Haar tweede boek Kikkerhart ging juist uit van lege bladzijden. ‘Beelden, herinneringen en gebeurtenissen stonden aan de basis van dat boek. Fictie gebaseerd op kleinigheden en details. Ook Kikkerhart speelde zich af in Mozambique. In de hoofdrol stond een jonge vrouw vol hoop en idealen. Hoewel de vergelijking voor de hand ligt, was het ‘zeker niet autobiografisch’.
Na haar pensioen uit het onderwijs ging Marijke vrijwilligerswerk doen. Eerst in een maatjesproject. Ze werd verbonden aan één of twee personen die ze wekelijks zag, één op één. Soms was dat zwaar en soms heel leuk. Ze werd ook vrijwilliger in een GGZ-inloophuis, een soort huiskamer waar iedereen welkom is en zichzelf kan zijn. Daar werk je in een team en dat is fijn. Omdat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, geeft ze ook weer les, Nederlands aan Syrische statushouders.
‘Of bepaalde mensen me inspireren? Ik kan geen speciale personen aanwijzen. Het is meer dat alles een verhaal kan worden, een man op een bankje aan de waterkant, een kind alleen voor een raam, gesloten gordijnen in de straat.’
‘Ik wil niet te veel psychologiseren. Ik heb ook wel eens overwerkt én met liefdesverdriet aan de keukentafel gezeten, dat ik alleen maar rondjes met mijn wijsvinger op de tafel kon maken. Maar dat is niet de reden dat ik schrijf. Bepaalde thema’s zijn misschien wel terug te voeren op mijn jeugd, waarin we veel verhuisden en dus telkens ergens onbekend waren. Ik herken dan ook een gevoel van eenzaamheid, je ontheemd voelen in je
omgeving.’
Voordat Marijke gaat schrijven, is er vaak niet meer dan een waarneming, een gedachte.
‘Als ik begin aan een verhaal, weet ik vaak niet waar het heen gaat, hoe het afloopt. Het gebeurt terwijl ik schrijf. Er is één personage in Muur van Glas waar ik echt een hekel aan heb, dan vraag ik me af komt zo’n mens uit míjn hoofd? Maar in het algemeen kan ik zeggen dat ik houd van mijn personages en dat ik ze in hun eenzame getob een vriend gun.’
Dit boek, Muur van Glas, zijn korte, op zich zelf staande verhalen. ‘Dat bevalt me goed. Ik wil daar graag mee verder maar eerst moet deze bundel nog echt de wereld in. Ik kan nog niet aan iets nieuws beginnen.’
Leiden, augustus 2020